Bir sebep arıyor insan hayata tutunmak için. Ben hayata tutunmayı hep erkeklerin sevgisinde aradım. Daha ben kendimi sevemiyorken başkalarının beni sevmesini isteyip çoğu zaman da kendimi buna inandırdım. Şuan 24 yaşındayım ve bu yaşımda farketmeye başladım ne kadar aptalca birşey yaptığımı. Aslında benim hiç kimseye ihtiyacım yokmuş. Benim sadece kendime ihtiyacım varmış. Çoğu zaman geçmişime dair pişmanlık yaşasam da pişman olmadığıma inandırmaya çalışıyorum kendimi. İnanıyor gibiyim de inanmıyor gibiyim de. Bir yanım inansa da diğer yanım inanmamakta ısrarcı. İçimde sürekli bir savaş var. Kalbim ve beynim arasında gerçekleşen ve bir türlü iyi yada kötü sonuçlanamayan bir savaş. Keşke duygusal bir insan olmasaydım belki o zaman herşey daha farklı olabilirdi. Gerçi keşke'lere gelirsek bu keşkeye gelene kadar daha bir ton keşkelerim var. Ne yapabilirim ki? Yaşandı ve bitti desem de öyle hissedemiyorum içimde biryerlerde sıkışıp kalmış küçük bir kız çocuğu var. Çocukluğunu yaşayamamış , en güzel zamanları b*k edilmiş küçük masum bir kız çocuğu.. Artık o kadar masum değilim. Bu benim tercihim mi yoksa yaşadıklarım mı beni masum olmamaya itti bilmiyorum. Hem deliler gibi pişman olup hemde hiçbir şey olmamış gibi hissetmenin ne kadar zor birşey olduğunu anlayabilir misin? Anla.